Fiscus heeft niet altijd voorrang
Als de bedrijfsresultaten van een onderneming achteruit gaan moet het bestuur vaak moeilijke keuzes maken, zoals wie er al dan niet wordt betaald. Kiest men na melding van betalingsonmacht ervoor om andere schuldeisers maar niet de fiscus te betalen, dan is in dat geval niet per definitie sprake van onbehoorlijk bestuur.
De ontvanger van de Belastingdienst had de bestuurder en medebestuurder van een bv aansprakelijk gesteld voor onbetaald gebleven loonheffingen en omzetbelasting van de bv. Nu de melding van betalingsonmacht tijdig was gedaan, moest de ontvanger aannemelijk maken dat sprake was van kennelijk onbehoorlijk bestuur. Maar volgens het hof was hij niet daarin geslaagd.
Het hof stelde voorop dat slechts van kennelijk onbehoorlijk bestuur kan worden gesproken bij in het oog springende onbehoorlijkheid van de taakvervulling, die als onverantwoordelijk, roekeloos, verregaand onnadenkend en onbezonnen kan worden aangemerkt. Dat was in dit geval niet aan de orde. Het feit dat de bv de door haar ontvangen bedragen had gebruikt voor de betaling van nettolonen en andere schulden maar niet voor de belastingschulden, maakte dat niet anders.
Het hof wees de ontvanger erop dat een redelijk denkend bestuurder in het geval van liquiditeitskrapte rekening moet houden met de belangen van alle bij de onderneming betrokken derden. Volgens het hof zal een redelijk handelend bestuurder, zolang hij redelijkerwijs kan en mag menen dat de perspectieven voor de onderneming rooskleurig zijn, beslissingen nemen en maatregelen treffen die erop gericht zijn de continuïteit van de onderneming zolang mogelijk te waarborgen. In dat kader kan een redelijk handelend ondernemer ervoor kiezen schuldeisers, waaronder de ontvanger, later te betalen dan hem strikt genomen is toegestaan, op voorwaarde dat hij de gerechtvaardigde verwachting koestert en mag koesteren dat in de nabije toekomst de ontstane betalingsachterstanden zullen worden ingelopen.
Bron: Taxence